رالی (اتومبیلرانی)

 

 

گُلْف یکی از بازیهای فضای آزاد است که در آن بازیکنان بطور فردی یا تیمی به‌وسیله چوبهای گوناگون ویژه‌ای توپ کوچکی را درون سوراخی در زمین می‌اندازند. در آیین‌نامه بازی گلف این بازی را اینگونه تعریف کرده‌اند: "گلف پرتاب یک توپ از نقطه آغاز بازی به درون یک سوراخ است که به‌وسیله یک یا چند ضربه پیاپی و بر طبق قوانین مشخصی صورت گرفته باشد."

 

خواستگاه بازی گلف

 

 

خاستگاه گلف سرزمین اسکاتلند است. این بازی از چندین سده پیش در بریتانیا بازی می‌شده است. مشهورترین و قدیمی ترین زمین گلف جهان در شهر سنت اندروز در اسکاتلند قرار دارد و نخستین قوانین رسمی این رشته در شهر ادینبورگ پایتخت اسکاتلند نوشته شده است. واژه «گلف» که از سده ۱۶ میلادی برای این بازی به کار می‌رود از واژه‌های قدیمی اسکاتلندی " "Golve و " "Goff گرفته شده که در اصل مشتقی از واژه آلمانی میان‌سده‌ای "Kolf" بوده است. این اصطلاح kolf به معنای باشگاه است. این بازی با اینکه معمولاً به عنوان بازی مرفّهان و نخبگان بشمار می‌آید امروزه در میان طبقات دیگر هم محبوبیت یافته و بازیگران بیشتری را از سراسر جهان به خود جلب می‌کند.

ویژگیهای بازی گلف

 

 

زمین گلف حدود سی یا چهل هزار متر مربع وسعت دارد. برای بازی گلف کفش ویژه میخداری نیاز است تا به هنگام ضربه زدن پای بازیکن نچرخد. لباس گلف هم برای راحتی حرکت بدن و از جنس مخصوص درست شده است. برای گلف‌بازی ساک ویژه‌ای نیاز است تا چهارده چوب گلف را در خود جای دهد. این ساک در زیر خود چرخهایی دارد که به گلف‌باز اجازه می‌دهد تا ساک و چوبهای خود را براحتی در سراسر زمین بهمراه ببرد. هر کدام از این چوبها برای زدن ضربه‌های گوناگونی بکار می‌روند. هر بازی گلف بین چهار تا پنج ساعت طول می‌کشد ودارای قوانین خودش است

گلف در ایران

 

 

از اوایل قرن بیستم میلادی پس از کشف نفت در جنوب ایران و حضور چشمگیر بریتانیایی‌ها در این مناطق، چندین زمین گلف در برخی شهرستانها مانند مسجد سلیمان ساخته و بکار گرفته می‌شده اند. نخستین زمین استاندارد چمن برای گلف در دوره پهلوی و در باشگاه انقلاب تهران به کار افتاد که هنوز هم فعال است.

تا قبل از سال ۱۳۷۴ گلف در ایران فدراسیون نداشت و از آن سال فدراسیون گلف تشکیل شد و از سال ۸۳ عیسی اسحاقی، سخنگو و معاون سابق سازمان تربیت بدنی ریاست آنرا برعهده دارد.

در سال ۱۳۸۳ حدود ۲۰۰ گلف باز در ایران مشغول به بازی بودند و هم اکنون تعداد بازیکنان به ۱۵ هزار نفر رسیده است.در بخش قهرمانی نیز لیگ گلف در دو گروه پیشرفته و نیمه پیشرفته با حضور ۱۲ تیم برگزار می شود

امروزه طرحهای اجرایی چندی در دست اقدام است تا در محوطه دانشگاه تهران، هتلها و همچنین در زمینی میان چالوس و نوشهر زمینهای گلف ساخته شود^{[نیازمند منبع]}.

تیم ملی گلف بانوان ایران از سال ۱۳۸۰ آغاز بکار کرده و دوره‌های مسابقه انتخابی برای تیم ملی نیز میان گلف‌بازان شهرهای گوناگون ایران انجام شده است. فدراسیون گلف ایران لیگهایی میان باشگاه‌های کشور برگزار می‌کند. تا امروز استان‌های خوزستان، تهران، اصفهان، فارس و قم دارای باشگاه‌های گلف هستند.

تنها کتاب گلف به زبان فارسی ترجمه‌ای است از کتاب مالکولم کمبل که توسط انتشارات اندیشه سرا منتشر شده است.

گلف در تهران

 

 

تنها باشگاه ورزشی تهران که امکاناتی برای بازی گلف دارد، باشگاه انقلاب است. این زمین با شش کیلومتر درازا در برگیرنده ۶۰ هکتار چمن است اما، به سبب نبودن نور افکن کافی استفاده از این زمین به ساعات روز محدود می‌شود. (زمینهای گلف دیگری نیز در اهواز مسجد سلیمان، آبادان و اصفهان وجود دارد که همگی خاکی است). در زمین گلف باشگاه انقلاب مسابقه‌هایی هم برگزار می‌شود که مسابقه‌های پایان فصل، مسابقه‌های جام دیپلماتیک، مسابقه رده جوانان و بزرگسالان، مسابقه‌های قهرمانی باشگاه‌های کشور و مسابقه جام فجر از آن جمله است.^[۱]

 

سوارکاری از ورزش‌هایی است که در چند دههٔ اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته‌است، با این وجود سابقه‌ای طولانی داشته‌است و می‌توان آن را از کهن‌ترین ورزش‌ها به‌شمار آورد. این ورزش امروزه نه تنها به عنوان یک رقابت سالم و مفید، بلکه به عنوان سرگرمی و به منظور گذراندن اوقات فراقت مورد توجه قرار گرفته‌است، و با این که نسبت به بسیاری از ورزش‌ها پرهزینه به نظر می‌رسد، هر ساله تعداد بیشتری طرفدار به سوی خود جلب می‌کند.

 

 

سوارکاری چیست؟

 

 

سوارکاری ورزش، هنر و روش‌هایی است که به سوار شدن و هدایت کردن اسب مربوط می‌شود. ویژگی این ورزش این است که انسان و مرکب (معمولاً اسب) را متحد می‌سازد، بنابرین موفقیت اسب و سوارکار به ارتباط و اعتماد و احترامی که آن دو برای یک دیگر قائل‌اند، بستگی دارد.

 

تاریخچه

 

 

سوارکاری ورزشی بسیار قدیمی است که از دیرباز به منظور جنگیدن یا پیام‌رسانی به افراد آموزش داده می‌شد.

تاریخ رام کردن اسب هنوز به درستی شناخته نشده‌است. باستان‌شناسان با توجه به قدیمی‌ترین آثار بر جای مانده از پیشینیان در رابطه با رام کردن اسب‌ها، معتقدند که اولین اسب‌های اهلی به بیش از سه هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردند. قبل از آن اسب به منظور تهیهٔ غذا شکار می‌شده‌است. البته باستان‌شناسان در بعضی نقاط از اروپای شرقی دهنه‌هایی پیدا کرده‌اند که به شش هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردند. این نشان می‌دهد که انسان از آن زمان سعی داشته‌است که اسب را رام کند و از آن بهره ببرد، ولی به دلیل سرعت آن در فرار موفق نشده‌است. قدیمی‌ترین آثار در اروپای شرقی، شمال قفقاز و آسیای مرکزی یافت شده‌اند.

اگرچه اهلی ساختن اسب در مقایسه با حیواناتی چون سگ (نه هزار سال قبل از میلاد) و گوسفند و بز (پنج هزار سال قبل از میلاد) مؤخر بود، با این وجود تحول عظیمی در زندگی انسان به‌وجود آورد. انسان نه تنها از گوشت و شیر اسب بهره می‌برد، بلکه برای جابه‌جایی نیز از او استفاده می‌کرد. نکتهٔ جالب در این باره این است که مورخان عقیده دارند که مردم قبل از یادگیری چگونه سوار شدن بر اسب، از ارابه استفاده می‌کردند. آنان برای این فرضیه خود دو دلیل عمده ارائه می‌کنند:

• فسیل‌های پیدا شده نشان می‌دهند که اسب‌های آن دوره برای حمل انسان بسیار کوچک بوده و قد آن‌ها (بلندی جدوگاه) به بیش از ۱۴۰ سانتی‌متر نمی‌رسید.
• قبل از آن که اسب توسط انسان رام شود، مردم از ارابه استفاده می‌کردند و آن‌ها را به حیواناتی از چون گاو یا الاغ وحشی می‌بستند. بستن ارابه به اسب‌های کوتاه قد خیلی دشوار نبود، در حالی که سوار شدن بر کمر اسب باعث وحشت و رم کردن آن می‌شد.

مهار و تربیت کردن اسب‌ها در زندگی مردم اوراسیا تحول و تأثیرات فراوانی به دنبال داشت. در حالی که در گذشته طی کردن مسافت‌های طولانی غیرممکن به نظر می‌رسید، انسان توانست به کشف سرزمین‌های جدید و کشور گشایی بپردازد. کم‌کم وسایلی برای هدایت و تسلط بیشتر بر اسب مانند زین و رکاب (که از اختراعات چینی‌ها می‌باشند) ساخته شدند و در اختیار سوارکاران گرفتند. تربیت و پرورش اسب نیز، به خصوص در خاورمیانه اهمیت بسیاری یافت و صحرانشینان این مناطق به پرورش و نگاه‌داری اسب‌های اصیل عربی پرداختند. سوارکاری تا اواخر قرن پانزدهم، بیشتر در جنگ‌ها معمول بود. البته در بعضی از کشورها مانند ایران باستان، به‌عنوان ورزش و سرگرمی نیز مورد توجه قرار می‌گرفت (مانند بازی چوگان)، ولی جنبهٔ هنری آن از اواخر قرن پانزدهم میلادی به بعد اهمیت یافت. بلأخره در اواخر قرن نوزدهم، با پیشرفت صنعت و جایگزین کردن اسب‌ها توسط ماشین‌آلات، سوارکاری جنبهٔ ورزشی و سرگرمی که امروزه مشاهده می‌شود را به خود گرفت.

برقراری ارتباط با اسب

 

 

اولین گام یادگیری سوارکاری، یادگیری ارتباط برقرار کردن با اسب است. سوارکار باید بتواند خلق‌وخوی اسبی را که قرار است سوار شود درک کند و با او به خوبی ارتباط برقرار کند، تا اسب فرمان‌های او را بهتر درک کند و انجام دهد. سوارکار می‌تواند از روی حرکات و برخی از اعمال اسب متوجه منظور او شود. حرکات گوش‌های اسب در این مورد بسیار مؤثر است. به طور مثال، هنگامی که اسب گوش‌هایش را به سمت جلو می‌چرخاند و سرش را بالا می‌گیرد، به این معناست که صدایی او را نگران کرده‌است و او بادقت در حال پیدا کردن منبع صداست. و یا هنگامی که اسب گوش‌هایش را در جهات مختلف می‌چرخاند و حرکت می‌دهد، به این معناست که با دقت اطرافش را تحت نظر دارد. گوش‌های مایل به سمت پایین در دو طرف سر اسب، نشان دهندهٔ تسلیم شدن و اطاعت اسب هستند. البته این حالت گوش‌ها در صورتی که لب‌ها به سمت پایین افتاده باشند، نشانهٔ خواب‌آلودگی است. اسبی که گوش‌هایش را می‌چرخاند و زبانش را بیرون می‌آورد، قصد سربه‌سر گذاشتن و بازی با سوارکار را دارد. اگر اسب گوش‌هایش را به سمت جلو مایل کند و سرش را کمی خم کند، یعنی به سوارکار (یا هر کس دیگری) اعتماد دارد. اگر گوش‌هایش را به سم عقب بچرخاند، یعنی چیزی باعث بی اعتمادی یا عصبانیت و ناراحتی او شده‌است. در صورتی که گوش‌هایش را به سمت عقب بخواباند، یعنی بسیار خشمگین است و یا این که به شدت ترسیده‌است. در این صورت اسب می‌تواند بسیار خطرناک باشد و حمله کند. حرکت سر و پاهای اسب نیز می‌توانند در درک منظور او کمک کنند. اسبی که سرش را کمی پایین می‌آورد و ناگهان به‌شدت تکان می‌دهد، بدخلقی خود را نشان می‌دهد. هنگامی که پاهای جلویش را بر زمین می‌کوبد، عصبانیت یا بی‌قراری خود را ابراز می‌کند، در حالی که وقتی اسب پاهای عقبش را بر زمین می‌کوبد، می‌خواهد بفهماند که چیزی باعث ناراحتی او شده‌است (مثالاٌ مگس و...).

شاخه‌های مختلف سوارکاری

 

 

سوارکاری شاخه‌های متعددی دارد که به طور کلی در دو دسته قرار می‌گیرند:

مسابقات اسب‌دوانی

 

 

این مسابقات از دوران قدیم در بسیاری از تمدن‌ها همچون یونان و روم باستان وجود داشته‌است. مسابقات یورتمه و تاخت از مسابقات رایج اسب‌دوانی هستند.

• مسابقات یورتمه (سوار بر اسب یا ارابه)، که در آن‌ها هدف نفر اول رسیدن به خط پایان است، بدون این که اسب با سرعت گرفتن شروع به تاختن کند. تاختن اسب باعث حذف شدن سوارکار از دور مسابقه می‌شود.
• مسابقات تاخت، که در آن‌ها نیز هدف اول رسیدن به خط پایان است، اما این بار با تاخت. مسافت این مسابقات بین ۲٫۴۰۰ و ۱٫۶۰۰ متر است. نوعی دیگر از مسابقات تاخت، همراه با مانع است و اسب باید از روی آن‌ها بپرد. مسافت این مسابقات با توجه به نوع مانع‌ها متفاوت است.

سایر مسابقات سوارکاری

 

 

شاخه‌های متعددی در آن جای می‌گیرند که در آن‌ها هدف بردن مسابقهٔ دو نیست.

• مسابقات ارابه‌رانی،

که معمولاً دارای سه مرحله هستند: مرحلهٔ درساژ (که در آن شیوه و جذابیت نمایش و رفتار و حرکات اسب سنجیده می‌شود.)، مرحلهٔ ماراتون (که امتحانی زمان بندی شده‌است و از قسمت‌های مختلفی تشکیل شده‌است و مهمولاً دارای موانعی طبیعی یا مصنوعی است. در آن مهارت، توانایی جسمی و سرعت اسب سنجیده می‌شود.) و مرحلهٔ آخر که عبارت است از حرکت در راه‌هایی که از اطراف، توسط توپ‌هایی (یا چیزهای دیگری) محدود شده‌است. گذشت وقت مجاز یا افتادن توپ باعث از دست رفتن امتیاز می‌شود. تعداد اسب‌هایی که ارابه را می‌کشند به نوع مسابقه بستگی دارد و به جز در مواردی خاص، بیش از چهار عدد نیستند.

• درساژ
  

  

  درساژ
  (حرکات نمایشی اسب‌های تربیت‌شده)، که در آن کیفیت ارتباط میان سوارکار و اسب سنجیده می‌شود. این مسابقات در زمین‌هایی مستطیل‌شکل به طول ۶۰ متر و عرض ۲۰ متر برگزار می‌شوند، و سوارکاران به ترتیب در زمین حاضر شده و برنامه‌های خود را اجرا می‌کنند. این برنامه‌ها می‌توانند مشخص‌شده یا آزاد باشند. داوران بر اساس تکنیک و دقت سوارکار و همچنین اطاعت و حرکات اسب و ارتباط میان آن دو، قضاوت کرده و بین صفر تا ده امتیاز می‌دهند. سوارکار باید سعی کند حرکاتش برای هدایت اسب تا حد امکان مخفی باشد و دیده نشود، به طوری که احساس شود ارتباط میان آن دو توسط تِلِپاتی انجام می‌گیرد. این کار ممکن است به نظر تماشاگران بسیار آسان بیاید، در حالی که نتیجهٔ تلاش چندین سال می‌باشد.

• مسابقات پرش، که از متداول‌ترین مسابقات سوارکاری در جهان می‌باشد.
  

  

  پرش
• مسابقات استقامت، که هدف از آن‌ها طی کردن مسافتی طولانی (بین ۲۰ تا ۱۶۰ کیلومتر) در یک (و گاهی دو) روز است. اسب‌های عرب از بهترین نژادها برای این نوع مسابقات هستند، زیرا جثه‌ای کوچک و مقاوم در برابر گرما و تمرینات سخت دارند. اسب‌های انگلیسی نیز به دلیل سرعتشان در این زمینه مورد توجه بسیاری قرار می‌گیرند.
• مسابقات وسترن یا آمریکایی، که ریشهٔ آن‌ها به مسابقات گاوچرانی برمی‌گردد.
• رودیئو، که مسابقه با اسب‌های وحشی است.

• چوگان، که قدیمی‌ترین ورزش گروهی است. این ورزش در ایران باستان رواج و اهمیت زیادی داشته‌است و به بازی شاهان معروف است. امروزه چوگان به دلیل هزینهٔ بالا کمتر مورد توجه عام قرار می‌گیرد.

سوارکاری در ایران امروز

 

 

سوارکاری در ایران در چند دههٔ اخیر مورد توجه قرار گرفته‌است و باشگاه‌های متعددی تأسیس شده و در روند پیشرفت هستند. با این وجود ایران هنوز در سطح جهانی برندهٔ مقامی نشده‌است. سوارکاری بانوان نیز مورد توجه قرار گرفته‌است و بر طرفداران آن روز به روز افزوده می‌شود^{[نیازمند منبع]}.

از باشگاه‌های استان تهران می‌توان موارد زیر را مثال زد: باشگاه‌های ایران، ایران مهر، امام خمینی (ره)، آراسب، الوند، اسواران، ... از سوارکاران برتر کشورمان نیز می‌توان آقایان امیر کلانتری، کاظم وجدانی، بابک شکی، امیرعطا آیت‌اللهی, مسعود مکاری نژاد، مازیار جمشیدخانی، و خانم‌ها میشا محمدی، هاله نیکویی، سحر رضاعی، سروناز مستجاب الدعوه و سارا رجبیون را نام برد.

 

قایق‌رانی نوعی ورزش و سرگرمی است که با انواع متفاوتی از قایق در رشته‌های قایق‌رانی آبهای آرام، کانو پولو، راندن قایق اژدها، راندن قایق بادبانی، قایق‌رانی آبهای خروشان و روئینگ انجام می‌شود. رشته آبهای آرام شامل رشته‌های کایاک و کانوی ۱، ۲، ۳ و ۴ نفره است. در حقیقت، مسابقات قایقرانی آبهای آرام، نامی متداول برای دو گونه از قایقها، یعنی کایاک و کانوست . رشته کایاک با حرف و مواد کایاک یک نفره (K1)، کایاک دو نفره (K2) و کایاک چهارنفره (K4) شناخته می‌شود . رشته کانو با حرف C و مواد کانوی یک نفره (C1)، کانوی دو نفره (C2) و کانوی چهار نفره ( C4) شناخته می‌شود .

قایق کایاک با پاروی دوکفه، در حالی که قایق ران در وضعیت نشسته قرار دارد، هدایت می‌شود . قایق رانان قایقهای کانوی کانادایی نیز با پاروهای تک کفه و در وضعیت زانو زده قایقهای خود را به جلو سوق می دهند . پاروها تحت هیچ شرایطی بر روی قایقها متصل نمی شوند، به سخن دیگر، آزادی عمل در آن سلب نمی شود.

مسابقات قایقرانی، ورزشی تکنیکی است که شامل حرکات موزون متقارن ( کایاک) یا نامتقارن ( کانو) است. این مسابقات را می توان در هر یک از فواصل زیر سازمان دهی کرد.

برای مردان:کایاک یک نفره (K1)، کایاک دونفره( K2) و کایاک چهارنفره (K4).

 

 

واتر پولو یک ورزش توپی ِ آبی است. دو تیم (۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم)+۶ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخربه ابعاد ۲۰در ۳۰ متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند.این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازهٔ حریف کند.تیم ملی مجارستان قوی‌ترین تیم در این رشته می‌باشد.

 

کونگ‌فو توآ یک هنر رزمی ایرانی و یکی از سبک‌های ورزش کونگ‌فو است که بر بدن و روان سالم‌تر تاکید می‌کند.^[۱] این ورزش با بهره‌گیری از تجربهٔ استاد پروفسور ابراهیم میرزایی در زمینه‌های رشته‌های مختلف رزمی و جنگ‌های چریکی، در سال ۱۳۵۱ بنیان‌گزاری پس از گذراندن مراحل آزمایش در باشگاه سرباز (پهلوی سابق) فعالیت رسمی خود را با تاسیس دانشکده انشاء تن و روان در سال ۱۳۵۲ آغاز نموده است.^[۲]

کونگ‌فو توآ دارای هفت مایگاه (بخش) است که به غیر از مایگاه اول که به حرکات فیزیکی و فعالیت‌های بدنی می‌پردازد، بقیه به جنبه‌های علمی، عرفانی و پزشکی در خصوص تن و روان اشاره دارد.^[۳]

اصول اساسی کونگ‌فو توآ توسط ابراهیم میرزایی در کتابی به عنوان کاراته و ذن انتشار یافته است.

هم‌اکنون هزاران کونگ‌فو توآکار در ایران و چندین کشور از جمله آمریکا، کانادا، هلند، ترکیه، آذربایجان، سوریه، لبنان، پاکستان، افغانستان، سوئد، هندوستان و بلژیک فعالیت می‌نمایند.^[۴]

پیشینه

 

 

ابراهیم میرزایی پس از گذرندان دوره‌های مختلف رزمی در رشته‌هایی همچون کونگ‌فو، کاراته، تکواندو و دوره‌های سخت تکاوری نزد مربیان بزرگ انگلیسی، ژاپنی، کره‌ای و آمریکایی در کشورهای مختلف و همچنین کسب درجاتی همچون دان ۷ افتخاری کاراته، دان ۴ تکواندو و مدرک دکترای تن و روان تا سال ۱۳۴۹؛ نگارش کتابی با عنوان کاراته و ذن را آغاز کرد که در سال ۱۳۵۱ انتشار یافت. سَبْک جدیدی از کونگ‌فو به نام "توآ" که در این کتاب به آن پرداخته شده، از همان سال مراحل آزمایش خود را در باشگاه سرباز (پهلوی سابق) گذراند و در نهایت در سال ۱۳۵۲ با تاسیس دانشکده تن و روان فعالیت رسمی خود را آغاز نمود.^[۵][۶][۷]

از آن‌جایی که کونگ‌فو توآ با فیزیک بدنی جوانان ایران در آن دوره تناسب خاصی داشت، همراهان این ورزش توانستند موفقیت‌های چشمگیری در مقایسه با ورزش‌های رزمی دیگر در ایران کسب کنند. این امر موجب شد تا در کمتر از ۵ سال جمعیت زیادی به سوی این ورزش جذب شوند.^[۸] اما در سال ۱۳۵۶ در پی اختلاف بین ابراهیم میرزایی و شاهپور غلامرضا (مسئول ورزش وقت)، دانشکده انشاء تن و روان تعطیل شد و جمعیت همراهان کونگ‌فو توآ در پارک‌ها، سالن‌های کوچک خصوصی و سوله‌های اجاره‌ای به فعالیت خود ادامه دادند.^[۹]

پس از انقلاب اسلامی

 

 

بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی و سرنگونی رژیم پهلوی تقریباً تمام سالن‌های ورزشی باشگاه تاج تحت مدیریت و حفاظت همراهان کونگ فوتوآ قرار گرفت و فعالیت ورزشی با دیگر آغاز شد و کونگ‌فو توآ حدود ۲ سال موفقیت‌های چشمگیری را کسب نمود.^[۱۰] در سال ۱۳۶۰ به سبب فعالیت‌های سیاسی ابراهیم میرزایی بار دیگر فعالیت باشگاه‌های کونگ‌فو توآ ممنوع شد و تا سال ۱۳۷۰ همراهان این ورزش به صورت مخفیانه به معرفی و آموزش این ورزش می‌پرداختند. در سال ۱۳۷۰ با پیگیری‌های مستمر همراهان این فعالیت کونگ فوتوآ با عنوان "انجمن کونگ‌فو توآ" به‌طور رسمی زیر نظر فدراسیون کاراته آغاز شد. در اواخر سال ۱۳۷۱ فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم آوران تشکیل شد و در سال ۱۳۷۸ به‌نام فدراسیون ورزشهای رزمی تغییر نام یافت. در سال ۱۳۷۹ تحت عنوان کمیته مستقل کونگ فوتوآ فعالیت نمود و مجدداً در سال ۱۳۸۱ در زمره سبک‌های فدراسیون ورزشهای رزمی درآمد.^[۱۱][۱۲]

هفت مایگاه

 

مایگاه یکم

 

 

علم فیزیولوژیکی فعالیت‌های بدن انسانی

مایگاه دوم

 

 

انشاء علوم انسانی

مایگاه سوم

 

 

روانشناسی تکنولوژی

مایگاه چهارم

 

 

انشاء پزشکی

مایگاه پنجم

 

 

فلسفه‌گرائی یا نگرش تفکرآمیز

مایگاه ششم

 

 

روح روان

مایگاه هفتم

 

 

جهان مجهولات: فراتر از خویشتن.^[۱۳]

لباس

 

 

در اصل لباس کونگ‌فو توآ، تفاوت ساختاری خاصی با لباس کونگ‌فو ندارد ولی در مجموع لباسی که دراین هنر به‌کار می‌رود از شرایط خاصی برخوردار است. از استحکام و دوام زیادی برخوردار بوده و تامین کننده میدان حرکتی دست، پا وتنه می‌باشد.

پیراهن ساده ومعمولی که تمام قسمت‌های بدن را می پوشاندواز هدر رفتن انرژی بدن جلوگیری می‌کند، معمولاً از جنس نخی و الیاف طبیعی است تا عرق بدن را جذب کند. کمرشلوار کونگ‌فو چنان طراحی شده که مهره‌های قوس کمری ستون مهره را محافظت می‌کند (درهنگام وارد شدن نیرو و فشارهای زیاد از لغزیدن مهره‌ها به روی هم وآسیب دیده گی آنها جلوگیری می‌کند) ودرقسمت مچ پا نیز شلوار کونگ‌فو عضلات و زردپی‌های مچ پا رامحکم نگه می‌دارد واز آسیب دیدگی آنها جلوگیری می‌کند.

 

رنگ لباس

 

 

لباس کونگ‌فو سیاه رنگ می‌باشد.

از نظر علمی رنگ سیاه انرژی را در خود جذب کرده و ازهدررفتن انرژی جلوگیری می‌کند. درکونگ‌فو سیاهی رنگ مقدسی می‌باشد؛ بدین منظور که رنگ سیاه درمقابل رنگ‌های دیگر مقاومت می‌کند ونفوذ هرگونه رنگ درآن بی‌اثر است. از نظر علمی رنگ سیاه نمی گذارد انرژی بدن که در اثر سوخت وساز تولید می‌شود از دست برود و آن را در خود نگه می‌دارد واز پیری زودرس و خستگی و کوفتگی عضلات جلوگیری می‌کند.^[۱۴]

شال‌بند

 

 

شالبند سفید

 

 

اولین شال کونگ فو توآ شال سفید به نشانه آمادگی و ورود به معبد انشاء برای خودسازی؛

شالبند سبز

 

 

دومین شال کونگ فو توآ شال سبز یا روییدن در فضای فیزیکی؛

شالبند قهوه‌ای

 

 

سومین شال کونگ فو توآ شال قهوه ای یعنی سوختن در ورای نیروهای فیزیکی و رویایی در میدان‌های مبارزه؛

شالبند مشکی

 

 

چهارمین شال کونگ فو توآ شال مشکی یعنی عبور از مرز تاریکی‌ها و ابداع و تکامل تکنیک‌های کونگ فو توآ.^[۱۵]

خط‌ها

 

 

خط یک ( آناتوآ )

 

 

آناتوآ با ۵۱۵ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی و خاصیت‌های موجی بر اسرار هندسی و خلاف حرکت بدنی در مسیر عالم ذرات است.

خط دو ( آتادو )

 

 

آتادو با ۳۱۷ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی و خاصیت‌های خلاف موجی به منظور برگردان عالم ذرات و اندیشه حیات است.

خط سه ( سوتو )

 

 

به معنای مرز دانایی و خروج از دایره خام عقلی و انهدام ترس از زندگی به معنای تو و من و طبیعت مربوط به من و توست.

خط چهار ( سامسامائه )

 

 

سامسامائه اوج قدرت فیزیکی تن در محور هندسی با ۴۱۷۹ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی با رسیدگی تن و روان می‌باشد.

خط پنج ( مایانا )

 

 

به معنای انهدام اختلالات و نابود کردن ناهنجاری‌ها و مبارزهٔ انسان در مرز آشکار و پنهان به درک اندیشه هاست.

خط شش ( کوانه و وست مایانا )

 

 

به معنای صفوف نامناسب انسانی، ناهنجاری‌های روانی، عدم آشنایی بر پزشکی و ترسان از ورود به جهان تفکر آمیز و فلسفه‌گرایی و مجبور کردن انسان به درک آشکار عالم پنهانی که این نیرو تکی بر هدف مایگاه توآ سروده دانایی است.

خط هفت ( وای ما با تو یا پنجهٔ مرگ )

 

 

این معنا در کونگ‌فو توآ از هفت مایگاه نیایش به سازندگان اندیشه و داوری انسان‌ها به شناخت و بررسی‌ها و ایجاد انسان به بینش‌ها و دانش‌ها و ترکیب هاست؛ با ۳۳۰۱ تکنیک، ترکیب و عکس‌العمل‌سازی. پنجهٔ مرگ ساختهٔ پروفسور ابراهیم میرزایی، اوج خشونت انسان و فریاد و طغیان انسان بر ستمگری‌هاست.^[۱۶]

مراسم خون

 

 

مراسم خون نام مراسم ویژه‌ای در کونگ‌فو توآ می‌باشد که طی آن همراهان شایسته، خون خود را به پاس احترام به خون شهیدان راه حق و تداوم بخشیدن به آن روی اوتایمی می‌ریزند. توآکاران معتقدند اگر کسی برای اوتایمی معبدش خون دهد، برای وطنش جان خواهد داد.^[۱۷]

آرم کونگ‌فو توآ

 

 

1. هلال قرمز بالای مُشت نشان دهنده فلسفه خون کونگ‌فو یعنی مبارزه تا آخرین قطره خون در راه آزادی انسان‌ها می‌باشد.
2. مشت در میان دایرهٔ سیاه، نشان دهندهٔ قیام از دل تاریکی‌ها و پلیدی‌هاو همهٔ آن‌چه که انسان امروز از خود بیگانه کرده ودر بند کشیده است. همچنین مشت نشانه تجاوز نمی‌باشد، بلکه حالت دفاعی دارد که از شکل آن نیز مشخص است.
3. هلال سفید زیر مشت نشان دهندهٔ نژاد سفید ایرانی است.
4. کرهٔ جهان زیر مشت و نقشهٔ ایران در وسط کره به‌عنوان پایگاه کونگ‌فو توآ در جهان مشخص شده است.

این آرم روی سینه طرف چپ قرار می‌گیرد که مشت نماد حفاظت از قلبی است که طپش آن صدای فکر همراه است.^[۱۸][۱۹]

 

کاراته

 

 

تِنیس ورزشی راکتی است که بین دو نفر (تنیس تک نفره) یا بین دو تیم دونفره (دوبل) بازی می‌شود. هر بازیکن راکتی دارد که دارای صفحه‌ای از شبکه توری است. بازیکن با این راکت، توپی لاستیکی با پوشش نمدی را به زمین حریف پرتاب می‌کند. بازیکنی (یا تیمی) که زودتر امتیاز نهائی را به دست آورد برنده‌است.

این ورزش ابتدا در بریتانیا و بیشتر میان اشراف‌زادگان رایج شد و سپس به سایر کشورهای انگلیسی زبان رفت و اکنون در همه کشورها بازی می‌شود.

تنیس از ورزش‌های المپیک است. در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی با ابعاد متفاوت بازی می‌شود و همچنین تنیس روی میز (که در برخی کشورها با نام پینگ پنگ) متمایز گردد.

تاریخچه

 

 

تا آنجا که شواهد تاریخی در این مورد نشان می‌دهد، ورزش تنیس طی قرون دوازده و سیزده میلادی ابتدا در کشور فرانسه ابداع شد. اما ارائه جدی این ورزش در سال ۱۸۷۲ بود که سرگرد هاری جم این ورزش را در شهر لمینگتن (انگلستان) به مردم معرفی کرد. در آن زمان مقررات و خصوصیات این ورزش با آن چه اکنون می‌بینیم تفاوت بسیار داشت. در سال ۱۸۷۷ (میلادی)، اولین بار در دنیا مسابقات تنیس با مقررات و قوانین بخصوصی در زمین‌های تنیس «باشگاه تنیس و کروکت ال انگلند» ویمبلدون برگزار گردید، محلی که هم اکنون بزرگ‌ترین مسابقات تنیس دنیادر آن برگزار می‌شود.به طور کلی تنیس اصلی‌ترین ورزش راکتی است . ورزش هایی چون پینگ پنگ، گلف و بدمینتون از تنیس منشاء گرفته‌اند.

زمین‌های تنیس

 

 

• زمین خاکی یا تنیس خاکی
• زمین چمن
• سالن تنیس یا Indoor
• زمین آسفالت (نوع بسیار نرم آسفالت ورزشی) یا Hard Court

راکت تنیس

 

 

راکت تنیس از بخش‌های زیر تشکیل شده است :

• صفحه یا Head
• زه یا String
• دسته یا Grip

معیار انتخاب راکت تنیس

 

 

۱. اندازه صفحه یا Head Size

۲. سایز دسته یا Grip Size

۳. وزن راکت

۴. طول راکت

۵. عرض Beam

۶. میزان کشش زه یا String Tension

 

 

معیار مهارت در تنیس

 

 

در آمریکا و برخی کشورهای دیگر میزان مهارت بازی‌کنان تنیس با نظام رده‌بندی NTRP بیان می‌شود. این نظام را انجمن تنیس ایالات متحده در سال ۱۹۷۹ مطرح کرد و تاکنون به کار می‌رود. در این نظام مهارت بازی‌کن با عددی بین ۱٫۰ تا ۷٫۰ بیان می‌شود. اعداد دیگر که میان این دو عدد قرار دارد هریک به اندازه ۰٫۵ از عدد پیشین بیش‌تر است. بدین ترتیب سیزده رده داریم. در زیر توضیح هریک از این سیزده رده آمده است:

• ۱٫۰ این بازی‌کن تازه می‌خواهد تنیس را شروع کند.
• ۱٫۵ این بازی‌کن تجربه‌ای ندارد و بیشتر در تلاش است که توپ را در بازی نگه‌دارد.
• ۲٫۰ این بازی‌کن به تجربه بیشتر نیاز دارد. ضربه‌های او آشکارا اشکال دارد ولی می‌داند که در بازی تک‌نفری با دونفری باید چگونه و کجای زمین بازی کند.
• ۲٫۵ این بازی‌کن می‌تواند حدس بزند که توپ از کجا سر در می‌آورد ولی در رسیدن به آن مشکل دارد. می‌تواند با بازی‌کنی در سطح خودش چند ضربه پشت سر هم مبادله کند.
• ۳٫۰ این بازی‌کن در زدن ضربه‌هایی با توان متوسط نسبتا موفق و یک‌دست عمل می‌کند ولی نمی‌تواند همه ضربه‌ها را درست بزند و ضربه‌هایش از نظر جهت و عمق و توان تنوع ندارد. در بازی دو نفره بیشتر یکی جلو می‌ایستد و یکی عقب.
• ۳٫۵ این بازی‌کن در زدن ضربه‌های متوسط به حد اطمینان‌پذیری رسیده ولی ضربه‌هایش هنوز عمق و تنوع ندارد. می‌تواند با حالت تهاجمی در جلوی تور بازی کند. در بازی دونفره دارد به همکاری تیمی نزدیک می‌شود.
• ۴٫۰ ضربه‌های این بازی‌کن چه در فورهند و چه در بک‌هند، و در کنترل جهت‌ها و عمق ضربه‌ها، اطمینان‌پذیر است. در اجرای لاب و والی و ضربه‌های از بالای سر موفقیت دارد. در ضربه‌های سرویس گاه باعث خطای حریف می‌شود. ممکن است رلی‌ها را به خاطر بی‌صبری ببازد. به روشنی در بازی دونفره همکاری تیمی نشان می‌دهد.
• ۴٫۵
• ۵٫۰
• ۵٫۵
• ۶٫۰
• ۶٫۵
• ۷٫۰ این بازی‌کن از راه جایزه‌های مسابقه‌های حرفه‌ای نان می‌خورد

 

تاریخچه

 

 

ریشه بازی بدمینتون (به انگلیسی: Badminton) امروزی از کشور هندوستان آغاز شده‌است، از بازی که آنها به نام Poona انجام می‌دادند. این بازی که رقابتی زیبا بود توسط افسران ارتش انگلیس، ازهندوستان به کشورشان انتقال داده شد.

در قرن پنجم در چین بازی به نام (Ti jian zi) وجود داشت که در آن به توپی در هوا ضربه می‌زدند.در حدود سال ۱۶۰۰ مردم در اروپا بازی به نام«jeu de Volant» را با استفاده از یک راکت انجام می‌دادند. زمانی که افسران انگلیسی در هندوستان مستقر شدند با بازی Poona آشنا شدند و خیلی زود از آن یک رقابت ورزشی ساخته شد و آنها در اوایل سال ۱۸۷۰ آن را همراه با وسایل و تجهیزات لازم به کشورشان معرفی کردند.

یک «دوک انگلیسی» رسماً این بازی را به انگلستان معرفی کرد. در سال ۱۸۷۳، بابرگزاری یک مهمانی درمحل زندگی خود (Badminton) ترتیب برگزاری بازی «پونا» را داد و این بازی از همانجا توجه سایرین را جلب کرد ومیان طبقه مرفه جامعه انگلیس شناخته شد و از آنجا گسترش یافت. آنها بازی جدید را به نام محل زندگی دوک «بدمینتون» نامیدند. (پونای کودکان کوچه و خیابان هندوستان به طبقه مرفه جامعه انگلستان رسید و نامش تغییر پیدا کرد!)

بدمینتون قانونمند

 

 

نخستین بار قوانین این بازی درسال ۱۸۷۷ نوشته شد و طی چند سال شکل زمین بازی تغییراتی کرد تا اینکه در سال ۱۹۰۱ زمین رسمی بدمینتون به شکل مستطیل فعلی تثبیت شد. باشگاه‌های ورزشی بدمینتون کم کم در سرتاسر انگلستان شروع به کار کردند. تا سال ۱۸۹۳ این بازی تا اندازه‌ای پیشرفت کرد که ۱۴ باشگاه برای ساختن یک اتحادیه به هم ملحق شدند.(سپس وقتی کشورهای بیشتری فدراسیون‌های خود را راه اندازی کرد این نام به «انجمن بدمینتون انگلستان تغییر پیدا کرد»). در آن زمان این انجمن یا اتحادیه قوانین مشخص و معینی را برای این بازی‌ها تدوین و نخستین و با ارزش‌ترین مسابقات بدمینتون که در خود انگلیس و بین ورزشکاران آنجا بود را برگزار می‌کرد.

با گسترش این ورزش در میان سایر کشورها، نیاز به وجود تشکیلات بین‌المللی برای این ورزش حس شد. فدراسیون جهانی بدمینتون (BWF) در سال ۱۹۳۴ تأسیس شد و درحال حاضر اداره مرکزی آن در (کنت) انگلستان است. این ۹کشور نیز نخستین بانیان و اعضای این اتحادیه به شمار می‌روند: کانادا، دانمارک، انگلستان، فرانسه، ایرلند، هلند، نیوزیلند، اسکاتلند، ولز. امروزه در BWF بیش از ۱۵۰ کشور عضویت دارند.

بازی کودکانه: بازی «پونا» از بازی‌های کودکانه دیگری آغاز شد. آن بازی‌ها براساس مدت زمان ضربه زدن هرگروه بر شی ءای، بدون برخورد آن به زمین، توسط اسبابی شبیه چوگان یا شیئی پارو شکل انجام می‌شد. این بازی مشارکتی و نه رقابتی، در اصل بدون وجود تور انجام می‌شد، و توپ مورد استفاده را «پرنده» می‌نامیدند چون بیشتر مواقع از پر ساخته شده بود.

فدراسیون بین‌المللی بدمینتون در ۱۹۳۴ با حضور ۹ فدراسیون تأسیس شد.

یک بازی ساده اما جذاب

 

 

هر شخصی می‌تواند به کمک یک راکت سبک وزن بدمینتون و ضربه زدن به توپی از روی تور از این بازی لذت بخش استفاده کند.این بازی سریع‌ترین بازی انجام شده با راکت است. یک ضربه محکم به توپ باعث می‌شود که توپ با سرعت تقریبی ۳۰۰ کیلومتر در ساعت حرکت کند و در سطوح حرفه‌ای و بالای آن نیاز به سرعت، عکس العمل، استراتژی و قدرت زیاد بازیکن دارد. چرا که بازیکن برجسته این رقابت حتی تا ۲ کیلومتر را طی یک مسابقه در زمین می‌دود .

مسابقات بیشتری در کشورهای مختلف دنیا با الهام از انگلستان شکل گرفت، جام "Thomas" یکی از این رقابتها بود که نخست وارد این عرصه شد. «جورج توماس» یک تنیسور انگلیسی بود که به سوی بدمینتون کشیده شد و در ۹۰ مسابقه عنوان کسب کرد (طی ۲۴ سال). او همچنین نخستین رئیس فدراسیون جهانی بدمینتون بود. درسال ۱۹۴۹ جام توماس به عنوان مسابقه جهانی بدمینتون مردان (مانند جام Devis در تنیس) معرفی شد. در سال ۱۹۵۶ نیز رقابت‌های جام "UBER" برای زنان خلق شد. «Betty uber» انگلیسی یک بازیکن برجسته در بدمینتون دونفره جایزه آن را اهدا کرد. در ابتدا این مسابقات هر ۳ سال یکبار انجام می‌شد. امروزه بازیکنان برجسته این رشته ورزشی برای جوایز مالی با هم در سرتاسر دنیا رقابت می‌کنند.

آسیا و بدمینتون

 

 

اگرچه بدمینتون در انگلستان متولد شد اما آسیایی‌ها بدمینتون را از آن خودکردند. چین و اندونزی دو کشوری هستند که مقتدرانه درمسابقات بین‌المللی این رشته شرکت می‌کنند و مسابقات این رشته مردم زیادی را متوجه خود می‌کند. این دو کشور مجموعاً بطور اعجاب انگیزی تاکنون ۷۰ درصد از مسابقات IBF را برنده شده‌اند و در ۲۳ مسابقه (جام توماس) همواره آسیایی‌ها برنده بوده‌اند. در جام UBER نیز آخرین ۱۵ عنوان برتر جهان را آسیایی‌ها از آن خود کرده‌اند.و از میان ۶۱ مدال اهدا شده درمسابقات المپیک این رشته آسیایی‌ها ۵۴ عدد آن را تصاحب کرده اند!در مسابقات مهم تعداد تماشاگران به پانزده هزار نفر هم رسیده‌است.

بعد از آسیایی‌ها، ورزشکاران اسکاندیناوی، بدمینتون را با قدرت و سرعت خوبی بازی می‌کنند. کانادا، دانمارک، انگلستان، فرانسه، ایرلند، هلند، زلاندنو، اسکاتلند و ولز اعضای اولیه این فدراسیون بودند. امروزه تعداد اعضا به عدد ۱۴۷ رسیده‌است.

بدمینتون از سال ۱۹۹۲ در المپیک بارسلون به بازیهای المپیک اضافه شد. پس از آن بود که به میزان اعتبار این ورزش در کشورهای آسیایی مثل چین، کره، اندونزی، مالزی افزوده شد. این پدیده مقارن با پیشرفت این ورزش در انگلستان و کشورهای اسکاندیناوی بود.

در یونان بدمینتون در ابتدا در سال ۱۹۸۰ وارد شد. در آغاز این ورزش توسط دانشجویان دانشگاه دموکریتوس در تریس انجام شد. در ۱۹۹۲ فدراسیون هلنی بدمینتون با حضور ۶ باشگاه ورزشی تأسیس گردید. امروزه ۳۵۰۰ ورزشکار در قالب ۴۰ باشگاه در سراسر یونان به ورزش بدمینتون می‌پردازند.

در یونان ورزش بدمینتون به شکل قابل توجهی رو به رشد است. در سال ۱۹۹۵ تنها ۹ بازیکن رسمی در یونان وجود داشت در حالیکه تعداد آن امروزه به ۳۵۰۰ نفر می‌رسد.

در حین بازیهای المپیک آتن ۲۰۰۴ پیش بینی می‌شد که مسابقات بدمینتون با استقبال خوبی مواجه شود.

نحوه بازی

 

 

بدمینتون توسط ۲ و یا ۴ بازیکن انجام می‌شود. و در این المپیک پدیده جالب توجه این است که در یکی از رشته‌ها در یک تیم دو نفره یک مرد و یک زن حضور دارند و با تیم مقابل به همین شکل به رقابت می‌پردازند.

نحوه بازی بدین صورت است که بازیکنان به کمک راکت توپ بردار را به سمت زمین حریف می‌فرستند و سعی می‌کنند آنرا در محوطه مشخص به زمین برسانند. برنده بازی تیمی است که دو تیم پانزده امتیازی را برنده شود. در انفرادی زنان هر کدام از گیم‌ها ۱۱ امتیاز است.

رشته‌های المپیک آتن ۲۰۰۴ شامل موارد زیر بود:

1. انفرادی مردان
2. انفرادی زنان
3. دونفره مردان
4. دونفره زنان
5. دونفره میکس (مردان و زنان)

مقررات بازی بدمینتون

 

 

زمین بازی

 

 

زمین بازی بدمینتون به شکل مستطیل می‌باشد و با خطوطی به عرض ۴۰ میلی متر کشیده می‌شود. خطوط زمین باید به سادگی قابل تشخیص بوده و بهتر است به رنگ سفید یا زرد کشیده شود. طول زمین 4/13 متر - عرض زمین دو نفره 10/6 متر - عرض زمین یک نفره 18/5 متر می‌باشد. کلیه این خطوط جزو زمین محسوب می‌شود. ارتفاع پایه‌های تور ۵۵/1 متر می‌باشد.

توپ

 

 

از مواد طبیعی یا مصنوعی ساخته می‌شود. باید از جنس چوپ پنبه که لایه چرمی دارد باشد. توپ چرمی باید دارای ۱۶ پرک باشد که به پایه وصل می‌شوند. وزن توپ باید بین 37.4 تا 50/5گرم باشد.

فضای بالای زمین

 

 

در بازی‌های بین‌المللی، حداقل ارتفاع زمین تا سقف، برای تمام سطح زمین بازی، برابر با 12 متر واندازه استاندارد در بازی‌های باشگاهی 9.14 متر می باشد. سراسر فضای بالای زمین بدون هیچ گونه ساختار اضافی بوده، و موانع مزاحمی همچون ساختارهای نور پردازی در آن وجود ندارد.

پس زمینه و نور پردازی

 

 

برای راحت دیده شدن توپ بدمینتون، دو طرف پایانی زمین نباید به رنگ سفید باشد. حداقل درجه نورپردازی 1000 لوکس، پیشنهاد می شود، که سبب ایجاد نور یکپارچه در فضای زمین بازی می گردد نباید نور مستقیم، در روبروی ورزشکار یا بالای زمین قرار بگیرد. مکان مناسب جهت روشنایی، در دو طرف طول زمین بدمینتون می باشد. همچنین تمامی نورهای مستقیم آفتاب یا نور روز باید از بین برود.

راکت

 

 

راکت بدمینتون معمولاً از جنس چوبی یا فلزی می‌باشد. راکت از قسمتهای: دسته - میله - گلو یا سه راهی - صفحه راکت (کله راکت) تشکیل شده‌است.

قرعه کشی

 

 

برای شروع بازی داور مسابقه با سکه عمل قرعه کشی را انجام می‌دهد. نفر برنده قرعه کشی می‌تواند توپ یا دریافت (زمین) را انتخاب کند. برنده بازی کسی است که دو گیم از سه گیم را ببرد.

=== امتیازات گیم‌ها ===. هر کس ۲ گیم از کل ۳ گیم بازی را ببرد، برنده بازی است.

برنده یک گیم طرفی خواهد بود که زودتر به امتیاز ۲۱ برسد طرفی که برنده رالی باشد یک امتیاز به امتیازاتش اضافه خواهد شد اگر امتیازات برابر ۲۰ شد هر طرفی که دو امتیاز متوالی و پشت سر هم را دریافت کند برنده گیم محسوب می‌شود اگر امتیازات به برابر ۲۹ برسد طرفی که زودتر امتیاز ۳۰ راکسب کند برنده گیم محسوب می‌شود. طرفی که برنده گیم باشد اولین زننده سرویس در گیم بعد خواهد بود. بازیکنان بایستی در موارد زیر زمین را عوض کنند: ۱-پایان گیم اول ۲-پیش از شروع گیم سوم ۳-در صورت تساوی ۱بر۱ در گیم سوم درامتیاز ۱۱

سرویس

 

 

زننده و گیرنده سرویس باید به صورت مورب در داخل محوطه سرویس و بدون تماس با خطوط محوطه سرویس قرار گیرند. از لحظه شروع سرویس تا پایان اجرای ضربه باید قسمتی از هر دو پای بازیکن در حالتی ثابت با زمین تماس داشته باشد. راکت زننده سرویس باید اولین را به پایه (کله) توپ بزند. هنگام برخورد توپ با راکت زننده سرویس تمام توپ باید از کمر سرویس زننده پایینتر باشد. میله راکت زننده سرویس از لحظه زدن ضربه به توپ باید به طرف پایین امتداد داشته باشد . هنگام زدن سرویس اگر توپ با راکت زننده سرویس برخورد نکند خطا محسوب می‌شود زننده سرویس نباید قبل از آمادگی کامل گیرنده سرویس اقدام به زدن سرویس کند در بازیهای یک نفره، تا زمانی که زننده سرویس امتیازی کسب نکند و یا اینکه امتیاز او در آن گیم زوج باشد زننده و گیرنده سرویس باید در زمین سمت راست قرار گیرند و تا زمانی که امتیاز زننده سرویس در آن گیم فرد باشد بازیکنان موظفند در سمت چپ زمین برای زدن سرویس و دریافت اقدام نمایند. اگر دریافت کننده سرویس مرتکب خطا شد و یا توپ در زمین وی متوقف شود زننده سرویس یک امتیاز کسب می‌کند و از طرف دیگر زمین اقدام به زدن سرویس بعدی می‌کند. اگر زننده سرویس مرتکب خطایی شود و یا اینکه توپ در زمین وی متوقف شود زننده سرویس حق زدن سرویس را از دست می‌دهد و آنگاه گیرنده سرویس حق زدن سرویس را به دست می‌آورد

بازیهای دو نفره

 

 

هنگام شروع گیم باید از قسمت راست زمین اقدام به زدن سرویس نماید. فقط سرویس گیرنده حق برگشت سرویس را دارد در صورتی که توپ به همبازی گیرنده سرویس برخورد کند و یا ضربه‌ای به توپ وارد کند خطا محسوب می‌شود و در این صورت به زننده سرویس یک امتیاز تعلق می‌گیرد،

پس از برگشت سرویس توسط دریافت کننده هر یک از بازیکنان می‌توانند به توپ ضربه بزنند. . (پس از پایان هر گیم و در شروع گیم بعد می‌توان جای نفرات را عوض کرد).

اشتباهات (خطاهای) محوطه سرویس

 

 

۱-سرویس را خارج از نوبت زده یا دریافت کرده باشد . ۲-سرویس را از زمین اشتباه زده یا دریافت کرده باشد. ۳-در صورتیکه اشتباه محوطه سرویس معلوم شداشتباه اصلاح می‌شود ولی امتیازات کسب شده همچنان باقی خواهد ماند.

خطاهای بازی بدمینتون

 

 

موارد زیر خطا محسوب می‌شود:

1. اگر سرویس صحیح زده نشود.
2. اگر توپ در هنگام بازی خارج از محوطه زمین بازی فرود آید.
3. از داخل بازدید تور عبور کند.
4. از تور عبور نکند. (قبل از عبور از تور بیافتد.)
5. به سقف یا دیوارهای دور زمین برخورد کند.
6. به بدن یا لباس بازیکن برخورد کند و یا در اطراف زمین به هر شیء یا فردی تماس پیدا کند.
7. اگر به توپ در زمین حریف ضربه زده شود.
8. برخورد لباس ویل راکت به تور و نگهدارنده‌های او (پایه)
9. زمانی که توپ در حال عبور از بالای تور است مانع ضربه زدن حریف شود.
10. در طول بازی بازیکن به طور عمده متمرکز حریف خود را بهم بزند. (مثل ایجاد سر و صدا و حرکات غیر عادی و خصمانه)
11. در حین بازی، گرفتن توپ با راکت و با کمی مکث به آن ضربه زده شود. (حمل شود)
12. توسط بازیکن دو بار ضربه زده شود.

 

1. برای هر اتفاق پیش بینی نشده یا تصادفی به جا داده می‌شود.
2. به جز زمان سرویس اگر توپ روی تور و یا بعد از عبور از آن در زمین حریف داخل مشبکهای تور گیر کند به جا داده می‌شود
3. اگر زننده و گیرنده سرویس هر دو به طور همزمان هنگام سرویس مرتکب خطا شوند به جا داده می‌شود.
4. اگر زننده سرویس قبل از اینکه گیرنده سرویس آماده دریافت باشد اقدام به زدن سرویس نماید به جا داده می‌شود
5. اگر در جریان بازی توپ خورد شود و یا کله توپ ازپرک آن جدا شود به جا داده می‌شود.
6. اگر داور خط ورود توپ را ندیده باشد وداور نتواند تصمیم بگیرد به جا داده می‌شود..

در هر یک از موارد بالا که به جا داده شد، بازی بدون اضافه نمودن امتیاز ادامه می‌یابد و بازیکنی که زننده سرویس بود دوباره سرویس می‌زند. وقت استراحت بین گیم‌ها ۲ دقیقه. در هر گیم در امتیاز ۱۱ استراحت یک دقیقه‌ای وجود دارد.

• بازیکن بدون اجازه داور حق ترک زمین را ندارد
• در حین انجام رالی مربی حق راهنمایی بازیکن خود را ندارددر بدمینتون چیزی به نام تایم اوت وجود ندارد و فقط بازیکن می‌تواند با اجازه داور آب بخورد یا حوله بگیرد.
• تعداد داوران خط در بازیهای رسمی و بین‌المللی ۱۰ نفر هستند ولی می‌توان با ۴ داورخط بازی را برگزار کرد.
• در بدمینتون بازیکنان متخلف با کارتهای زرد و قرمز و مشکی جریمه می‌شوند.
• اگر بازیکنی رفتار غیر ورزشی انجام دهد با تذکر و کارت زرد همراه می‌شود و اگر بر آن کار اصرار ورزد با کارت قرمز جریمه می‌شود. که .

اگر چنانچه بازیکن بر یک رفتار زشت و غیر ورزشی اصرار ورزد و کارت قرمز بگیرد و مجدد آن کار را انجام دهد داور، سرداور مسابقه را مطلع می‌کند و سرداور با کارت مشکی آن بازیکن را اخراج می‌کند.

تعداد بازیکنان هر تیم در آموزشگاهها: در ابتدایی ۵ نفر و در راهنمایی و متوسطه هر تیم ۷ نفرند. در مسابقه بین دو تیم در ابتدایی دو بازی یک نفره و یک بازی دو نفره و دو بازی یک نفره در آخر و در راهنمایی و متوسطه دو بازی یک نفره و دو بازی دو نفره و یک بازی یک نفره در آخر انجام می‌شود.

دانستنیهای بدمینتون

 

 

• امروزه برخی از انواع توپ‌های بدمینتون از پلاستیک درست می‌شود اما توپ‌هایی که در رقابت‌های جدی و رسمی استفاده می‌شوند از ۱۶ پر واقعی درست شده‌اند. کارشناسان ادعا می‌کنند بهترین توپ‌های موجود، آنهایی هستند که ازبال چپ غاز برای قسمت پردار توپ استفاده شده‌است.
• وزن توپ بدمینتون بین ۴‎/۷۴ و ۵‎/۵۰گرم است.
• بزرگترین توپ بدمینتون درزمین چمن موزه کاتراس سیتی وجود دارد که ۴۸ مرتبه بزرگتر از توپ واقعی است و ۱۸ فوت درازا و ۲۵۰۰ کیلوگرم وزن دارد.^{[نیازمند منبع]}
• برندگان جام توماس اززمان شروع به کار فقط سه کشور مالزی، چین و اندونزی بوده‌اند.
• جام UBER نیز تنها در سال‌های ۱۹۵۷ و ۱۹۶۰ و ۱۹۶۳ در خارج از آسیا برنده داشته است!
• Judy Hashman آمریکایی بیشترین عنوان را در مسابقات انگلستان در این رشته داشته‌است. (۱۷ مرتبه)
• از شخصیت‌های مشهوری که بدمینتون را به خوبی بازی می‌کنند می‌توان به پل نیومن و مارادونا و نیک فالدو اشاره کرد.
• بدمینتون چهارمین ورزش شناخته شده دنیاست و می‌توان گفت ورزشی ارزان تر از بسیاری ورزشها.

شنای پهلو

در شنای پهلو همان طوری که از نامش پیداست شناگر در حالی که به پهلو بر روی آب شناور است شنا می‌نماید در این شنا خستگی کمی به شناگر دست می‌دهد و به همین علت است که ناجیان غریق برای حمل غریق‌هایی که مسافت آنها با خشکی زیاد است از این نوع شنا استفاده می‌نمایند و این شنا همیشه جزء مورد امتحان ناجیان غریق می‌باشد حدود ۸۰ سال قبل این شنا دارای مسابقاتی بود ولی از آن به بعد از مسابقات رسمی حذف گردید این شنا یکی از آسانترین شناها بوده و شناگران به راحتی می‌توانند بدین طریق شنا نمایند.

 

 

 

تاریخچه

 

 

شنای پهلو در قرن ۱۹ از تکنیک‌های شنای قورباغه استخراج شد زیرا شناگران می‌خواستند تندتر شنا کنند.^[۱]

فنون و مهارت‌ها

 

 

موقعیت بدن

 

 

بدن به حالت پهلو خوابیده و بر روی آب شناور می‌باشد سر طوری از پهلو در آب خوابیده‌است که دهان را خارج از آب نگه می‌دارد و در تمام مدت شنا دهان از آب خارج خواهد بود و به مانند دیگر شناها بدن باید حالت افقی خود را بر روی آب حفظ نماید.

حرکت پاها

 

 

پاها در این شنا به حالت قیچی ضربه می‌زند در ابتدا یکی از پاها به عقب رفته در حالی که پای دیگر به جلو برده می‌شود ودر عین حال بدن از پهلو بر روی آب دراز کش می‌باشد. سپس پاها با یکدیگر نزدیک شوند قبل از توضیح مرحله به مرحله حرکت پاها و دست‌ها بایستی اشاره کنیم که قبل از این که این شنا را در آب انجام دهید بهتر است در خشکی اقدام به تمرین نمائید. سپس در آب با استفاده از گرفتن لبه استخر حرکت پا را تمرین کرده و بالاخره شنای کامل را در آب انجام دهید.

مراحل

 

 

1. به پهلو به حالت کاملا کشیده دراز می‌کشیم دستی که زیر بدن است نیز کاملاً کشیده و در زیر سر طوری قرار دارد که کف آن به طرف زمین است.
2. پاشنه‌ها را به طرف باسن جمع می‌کنیم و دستی که کنار بدن بود را به طرف سینه بالا می‌بریم و دست بالای سر را به طرف سینه جمع می‌نمائیم.
3. در حالی که هنوز دستی که به موازات بدن بود در حال بالا آمدن بدن است پاها از یکدیگر جدا می‌شوند و دستی که کشیده بود و در بالای سر قرارداشت به پایین آمده و از دست دیگر عبور می‌کند.
4. پاها به صورت قیچی به طرف هم جمع می‌شوند. دست بالاتر شروع به کشش آب به طرف پایین و به موازات بدن می‌نماید و دست پایینی به صورت کشیده به طرف بالا حرکت می‌نماید.
5. شناگر برای مدت کوتاهی بایستی به همین وضع سر بخورد حرکت پا در این شنا همان طور که اشاره شد حرکت قیچی نامیده می‌شود.

تمرین‌های آموزش شنای پهلو

 

 

1. به پهلو به حالت کاملا کشیده دراز می‌کشیم برای تعادل بهتر یک دست تا ۳۰ سانتی متر از سطح آب فاصله داشته باشد و با دست دیگر لبه استخر را بگیرید.
2. سپس در آب با استفاده از گرفتن لبه استخر مطابق شکل زیر حرکت پا را تمرین کرده و بالاخره شنای کامل را در آب انجام دهید.

شنای سگی

 

 

شنای سگی یا شنای پا سگی یک نوع شنای ساده‌است که شناگر در آن دست و پای خود را به طور متناوب حرکت می‌دهد و سر را بیرون از آب نگه می‌دارد. این حرکات او نحوه شنای سگ را به خاطر می‌آورد.^[۱] این شنا معمولاً اولین شنایی است که وقتی کودکان در حال یادگیری شنا هستند از آن استفاده می‌کنند.^[۲]

این اولین نوع شنا بود که مردان باستان از آن استفاده کردند و اعتقاد بر این است که با مشاهده شنای حیوانات آموخته شده‌است.^[۳] غارنقاشی‌های (cave paintings) ماقبل تاریخ در مصر تصاویری را نشان می‌دهد که بر شنای سگی دلالت دارد.^[۴]

 

برگشت سالتو

ادامه مطلب...